میخواهی نباشی
نه از آن روی که نباشی
میخواهی باشی
و بودن ات را ببینند
بشنوند ضربان دل ات را
میخواهی بروی
نه از آن روی که بروی
میخواهی آمدن ات را
دوباره تجربه کنند
و بودن ات را فریاد بزنند
اما مردم چنین نیستند
همین که بروی
دیگر نیستی
مثل قطره اشکی
از چشمان شان می افتی
و فراموش میشوی .
پس بمان
با من بمان
با خودت
بودن را به بودن ات
گره بزن باز
ذهن خالی
خوب که به اوضاع خاصه این نقطه ی جغرافیایی از زمین سراسر زخمی نگاه میکنی هیچ امیدی به بهبود اوضاع نیست !
ایراد از کجاست ؟
از مدیریت و سیاست ؟
از ما مردم
یا از نگرش و رویکرد ما به روند زندگی ؟!
همیشه گفته ام و همچنان بر گفته ی خود مصر هستم " امید داشتن ناامیدی میاورد " پس هر دو دام خطرناک ذهن هستند !
هر گاه از امید و ناامیدی رها شویم به واقعیت زندگی می رسیم .
به پذیرش می رسیم و آنگاه به تغییر می اندیشیم .
آیا تغییر ممکن است ؟
یا ناممکن ؟!
تغییر ممکن منتظر همت ماست و تغییر ناممکن منتظر یکی شدن با پدیده و یافتن راه جدید ...
هنوز خورشید می تابد
زمین میچرخد
و اکسیژن برای تنفس به ریه هامان می رسد .
طبیعت مسیر خودش را می رود بی آنکه به توهمات مالیخولیایی بشر وقعی بگذارد .
بیایید از امید و ناامیدی به نا+امیدی و دنیای فراتر از خوب و بد قدم بگذاریم .
دستانت را به من بده تا با هم راه را پیدا کنیم ...
امروز داشتم فکر میکردم شاید دیگه نتونم ...
جلوی آینه بایستم و تارهای موهای سیاه ام رو ببینم .
پس خوب به اونها نگاه کردم ...
اومدم توی پذیرایی و به خودم گفتم شاید دیگه نتونم زانو هام را بالا بیارم .
پس شروع کردم به ورزش زانو ...
چای دم کردم . عطرش رو به درون کشیدم .
شاید دیگه نتونم چای دم کنم
یا حتی عطر خوب بهارنارنج رو به درونم فرو بدم .
یا حتی اصلا شاید نتونم چای بنوشم ...
+به کارهایی که قبلا . مثلا 10 سال پیش یا بیشتر میتونستم انجام بدم و حالا نمیتونم فکر کردم .
به جوانی و شادابی و سلامت و بی خیالی
به خیلی چیزها ...
++بنویسم شاید دیگه نتونم ببینم یا تایپ کنم ...
- خبر خودکشی سریالی رزیدنت ها بدجور من رو ریخت به هم .
نرود میخ آهنین در سنگ !
نصیحت کردن بزرگترین اشتباه ما ملت گل و بلبل ه .
اصلا این نصیحت کردن از کجا شروع شد ؟ من که نمی دونم . ولی وقتی به خودم و اطرافیان و جامعه دقت میکنم . وقتی اشعار و ادبیات مون را بخاطر میارم یک مطلب واقعا مشهوده .
ما ملت خودشیفته ای هستیم که روی دیگران زوم کردیم و براحتی حریم خصوصی دیگران را زیر پا میذاریم .
از همون طفل معصومی که پا به دنیا نذاشته و هنوز در زهدان مادر غرق خوشی هست دخالت در زندگی را شروع میکنیم .
کلا در شرایط فعلی زمین من مخالف زاد و ولد هستم . پس بماند که کلا ما از ظالم ترین نوع بشر بودیم و هستیم . ولی این که برای فرزندان مون حق و حقوق درست و درمونی قائل نیستیم و به هزار بهانه در مسائل کاملا خصوصی و فردی اونها دخالت میکنیم ؛؛بحث دیگریه که من الان بشدت روی اون حساس شدم !
نصیحت نکنیم . نه به فرزندانمون و نه به دیگران .
هیچکدوم ما ساعت شماته دار نیستیم تا بخوایم دیگران را از خواب ناز بیدار کنیم . این رو خوب در گوش خودمون فرو کنیم که نصیحت یعنی فضولی !
و بجای این دخالت ها و ورود به حریم دیگران بچسبیم به :
-وظایف مون بعنوان والدین قرن 21
-مسئولیت اجتماعی مون
-وظایف مون در قبال رشد فردی
اگر خیلی دوست داریم که دیگران را به راه درست هدایت کنیم ( کی می دونه واقعا چه راهی درسته و چه راهی غلط ؟ ) یا بهتر بگم اگر خیلی دوست داریم که اخلاق گرایی و اگاهی و رشد فردی در جامعه ترویج بشه یک راه بهتر هست .
الگوی عملی خوبی باشیم .
یک انسان موفق اخلاق گرای شاد !!
چنین فردی بصورت برق آسا به الگو تبدیل میشه .
رسالت ما هم تکمیل :)))
چند روزه که درگیر مرور خاطرات خوش هستم . با خودم فکر میکنم که چه ایرادی داره گاهی این کار را بکنم ؟ حواسم هست که درگیر خیالبافی نشم ولی واقعا بعدش حس خوبی پیدا میکنم .
این روزهای کرونایی که اسیر ندانم کاری ها و بی تفاوتی ها هستیم و از در و دیوار داره ویروس میباره مجبوریم به فضای مجازی ذهن مون پناه ببریم تا یادمون نره که روزی روزگاری روی زمین می شد راحت و بی دغدغه سفر رفت ، موزه رفت ، کافه رفت ، مهمونی و دید و بازدید و پیک نیک های اخر هفته رفت .
کتابخونه و کتابفروشی رفت ؛ بی ماسک و بی دستکش و نترسید و نلرزید از اینکه مبادا ...
دلم میخواد برم قنادی سر وصال شیرازی و یه ناپلئونی بخورم با قهوه .
دلم میخواد برم کافه نادری ...
دلم میخواد برم سفر ؛سیستان و بلوچستان ، یزد ، گیلان و شوشتر ...
دلم میخواد در سفرهام از لبخندهای مسافران و توریست های خارجی و کودکان عکس بگیرم .
دلم میخواد برم کلوچه نوشین توی لاهیجان و کوکی داغ بخورم .
دلم میخواد یک بار دیگه برم زیر زمین قلعه ی سلاسل شوشتر .
دلم میخواد یک بار دیگه راحت سوار اتوبوس بشم و برم شیراز .
اما حالا باید بشینم روی مبل و چشمام رو ببندم و خاطرات را مرور کنم و به یاد باقلواهای خوشمزه قزوین یه چای سبز هم بخورم .
باز خوبه عکس ها رو دارم .
باز خوبه شکمو بودم و طعم ها رو یادم مونده .
یادمه چند سال پیش ژاپن طرحی ارائه کرد که افراد با گذاشتن عینک های مخصوص و دیدن فیلم احساس میکردن در محل حضور دارن .
مثل شهرفرنگ بچگی هامون یا دوربین هایی که اون زمون ها از مکه سوغاتی می اوردن .
تا میتونید خاطره بسازید . روزی به کارتون میاد ...
+سفر در اروپا داره شروع میشه .
+هند برگریزان انسان های بیگناهه .
زمین : بیگناه ؟!کدوم بیگناه ؟! داری از چی حرف می زنی .
شما ادما دارین چوب ندانم کاری خودتون رو میخورین .
در لحظه که باید باشیم نیستیم .
لحظه بعد روی اون لحظه که نبودیم زوم میکنیم و ای کاش ای کاش سر میدیم .
این یک دور تسلسل در زندگی اغلب ماست .
هر لحظه در حسرت لحظه قبل هستیم .
نه میشه گذشته رو از اول نوشت و نه آینده رو کنترل کرد .
تنها راه حضور حداکثری و حتی المقدور کامل در لحظه است . لحظه ها به تنهایی کامل و بی نقص هستند اما اگر خیلی درگیر زمان هستید لحظه ها رو المان های زمان فرض کنید . المان هایی که خود به تنهایی زمان هستند .
مثل قطره و دریا ...
+
Carpe diem
سالهای عمر خود را که به پلک بر هم زدنی می ماند صرف این خیال دل انگیز کردم که عشق یک حس دو طرفه است و از بودنش خرسند و از نبودنش چه غمگین بودم .
چه شورها و چه اشک ها
چه شادی و چه غم ها
چه مستی ها و چه هشیاری
چه ها که داشتم و نداشتم ...
این روزها که دگردیسی دیگری را تجربه میکنم خوب میفهمم که آنچه بود بین من بودم و تنم .
پای کسی در میان نبود و ای کاش زبان در کام میگرفتم و راز خود بر ملا نمی کردم .
ای کاش گوش را پنبه می کردم و راز کس نمی نیوشیدم که چنین بر خود بخندم دیوانگی را که سالها به زنجیر حماقتش اسیر بودم .
معشوق من آینه ای بود که عشق مرا بر من میتاباند که او ماه بود و من خورشید و تنم زمین ...
چون و چرا در کار دنیا
سعی در کنترل تمام اتفاقات
غفلت از سلامتی
غفلت از اینکه زندگی همین دم است و من هم مثل همه سهمی از آن دارم
آدم وقتی از خودش خسته میشه بدتر از وقتیه که از دیگران و شرایط خسته میشه ...
اوضاع یک جوری شده که واقعا باید در لحظه زندگی کرد .
یک جوری انگار همین حالا بهت چشم و گوش و چشایی و بویایی و لامسه دادن .
نمیگم انگار همین حالا بدنیا اومدی چون نوزاد درکی از جهان نداره .
مثل اون کلیپ که یک کودک به کمک سمعک برای اولین بار صدای مادرش را می شنید .
اکنون
اولین نگاه
آبی آسمان چشم هایت
سرخی لبانت
اولین آوا
مرا با نام ام بخوان
اولین طعم
و باز شیرینی لبانت
آه از لبانت
...
اولین لمس
گرمی دستانت
اولین بو
عطر تن تو
اکنون
من پرم از تو
دیگر آنقدر جوان نیستم که همه چیز را بدانم !
در سنین میانی پر رنگ ترین دغدغه ی ذهن و یا اصلا بیایید که بگوییم سیستم عامل مغز ؛ بر پایه یک چیز است :
احساس غلیظ نادانی !
اگر میانسال بودی و چنین حسی نداشتی یقین بدان که هنوز جوانی !
