لحظاتی در زندگی هست که فوق العاده شخصی هستند و باید تنهایی با اونها دست و پنجه نرم کرد . هر چقدر طولانی هر چند سخت ...
اسمش را بذاریم پوست انداختن ؛ ققنوس شدن ؛ دگردیسی و یا زایش از زهدان خود ...
بلوغ های مکرر تا مرز یکپارچگی ...
+کسی میدونه که اینجا میشه موسیقی پخش کرد یا نه ؟
رویایم را
گم کرده ام
سبکسرانه
شاید در یک خسوف
...
ماه پیشانی
آسمانی که میجستم اش
پیش ترها
..
خورشید رویید
به ناگاه
پشت کوهی که نمی دیدمش
.
دانه ای سخت
درختی میشود سبز
میوه هایش لبخند
خود را به جریان بیداری از خواب زمستانی دیگری سپرده ام .
از این شاخه ی شدن به شاخه ای دیگر .
و در این پرش
و در این فاصله ی کوتاه
رنج نافهمی پاره پاره ام میکند هر بار
گویی که گرگی نه تیز دندان به جان ام افتاده است .
زنی را میمانم که از زهدان خویش ، خویشتن را می زاید ناباورانه !
اما این قصه ی تکراری هرگز کهنه نمیشود . دل ام را نمیزند و خسته ام نمیکند .
به وقت آمدن اش دیوانه وار خود را به در و دیوار قفس تن میزنم از سر شوق .
آیا دگرباره ققنوسی از میان آتش بر خواهد خواست ؟!
