پست 0213
سه شنبه, ۴ خرداد ۱۴۰۰، ۰۳:۵۶ ب.ظ
تنها واقعیت زیستن یک چیز است ؛ رنج پایدار و فزاینده !
گاهی آنقدر خودمان را کوچک و پرتابل میکنیم که در جیب هم جا میگیریم .
در حافظه ی یک گوشی همراه .
با نامی شاید مجازی !
خیلی جمع و جور شده ایم . مثل پیرزنی تکیده کنار تنور سرد خانه .
مثل کودکی در زهدان مادری که رفت .
مثل کورسوی خاطره در ذهن آلزایمر .
مثل غباری روی طاقچه ای که دیگر نیست ...
۰۰/۰۳/۰۴