پست 0186

یک شب آتش در نیستانی فتاد               سوخت چون عشقی که بر جانی فتاد

شعله تا مشغول کار خویش شد             هر نی ای شمع مزار خویش شد

نی به آتش گفت کاین آشوب چیست        مر تورا زین سوختن مطلوب چیست

گفت آتش بی سبب نفروختم                 دعوی بی معنیت را سوختم

زان که می گفتی نی ام با صد نمود         همچنان در بند خود بودی که بود

با چنین دعوی چرا ای کم عیار             برگ خود می ساختی هر نو بهار

مرد را دردی اگر باشد خوش است         درد بی دردی علاجش آتش است

 

مجذوب تبریزی

 

 

 

 

 تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز

 

 

ققنوس وار از میان خاکستر خود برخیزیم .

خاکستر آتشی که بر جان و افکار و باورهایمان میزنیم .

آتش ترس دارد

سوختن درد

چه باک که برای زاده شدن از خود راهی جز این نیست !

 

تا تک تک ما نسوزیم 

تا تک تک ما ققنوس نشویم

اتفاقی نخواهد افتاد .

اگر نخواهیم برایمان خواهند خواست

اگر اراده نکنیم برایمان اراده خواهند کرد 

 

زمان برای ما نخواهد ایستاد 

کشان کشان ما را با خود خواهد برد باد ...