پست 0122

فردیت باختگی ( deindividuation) و رفتار جمع

لوبون در کتاب خود به نام جماعت می نویسد: جماعت همیشه از نظر عقلی در سطحی پایین تر از یک آدم منفرد قرار دارد ... فرد در داخل جماعت ، آدمی است متلون، زود باور، و کم تحمل که خشونت و درنده خویی موجودات ابتدایی را داراست... و اعمالش زیر نفوذ نخاع شوکی است. لوبون معتقد بود که رفتارهای پرخاشگرانه و غیر اخلاقی دسته اوباش از راه واگیری در یک جماعت رسوخ می کند و حس اخلاقی و خویشتنداری را درهم می شکند. این خود سبب می شود که جماعت به اعمال مخربی دست بزند که هیچ فرد منفردی مرتکب آنها نمی شود.
امروزه این نظریه لوبون به صورت مفهوم فردیت باختگی ارائه شده است. مفهومی که نخستین بار به وسیلة فستینگر، پپیت.ن، و نیوکام در سال 1952 ارائه شده و زیمباردو و دینر در سال 1980 و 1979 آن را گسترش دادند. بر طبق نظریة آنان برخی شرایطی که غالبا بر گروه ها حکمفرماست می تواند به حالت روانی فردیت باختگی در افراد منجر شود. این حالت سبب می شود رفتارهای ناگهانی و دیگر شرایط عاطفی و شناختی که ویژة یک جماعت لجام گسیخته است، با محظورات و موانع کمتری رو به رو شود.